Хаврын намуухан үдэш хонь мал төлөө дагуулан гэрийн ойр бэлчиж байхад ээжийн хийсэн борцтой хоолны үнэр ханхийж, радиогоор нэвтрүүлэгч эмэгтэйн намуухан танил хоолой сонсогдохуйд нэг их амар амгалан намайг эзэмддэг сэн.
Тэр амар амгаланг хааяа нэг исгэрэн, хонио гэр лүү хандуулаад мориноосоо бууж, морио хөтлөн гэрийн зүг айсуй аав минь чимдэг.
Хоол хийх зуураа тугалын хүзүүвч зэхэх ээж минь олон тугалтай болохоос илүү их сүү сааж, амьтан ах дүүд өгөх сөн гэсэн бодол, өрдөн түлэх аргалын гал хоёрт жаахан халууцсан харагддаг сан. Онгорхой үүдэнд нохой маань эгээ л гэрийн нэг гишүүн шиг хэвтэх.
Хаврын урт өдрийн ажилд ядарсан гэрийнхэн маань борцны шөлөнд хөлс алдан тухална. Аав тамхиа нэг сайхан баагиулан өдрийн сонин, малын бэлчээрт уулзаж учирсан хүнээс сонссон сонинг намуухан хүүрнэж амсхийнэ.
Бүрий болж, эхний одод харагдаж, мал хот руугаа зүглэхэд ганц нялх хурга эхээ хайн майлан майлан явах нь нүдэнд харагдаж, чихэнд сонсогдох мэт. Харгана дэрсний ёроолоор шахам хараацай ч юм уу бор шувуу юм уу жижигхэн шувууд нисэх нь зөвхөн намайг л тойрон нисэх шиг.
Өвлийг давсан мал, хүний зоо тэнийсэн хаврын үдшийн ийм нэгэн дүр зураг миний ой тойнд эдүгээ ч тодхон.
No comments:
Post a Comment