Хавар...

Хаврын намуухан үдэш хонь мал төлөө дагуулан гэрийн ойр бэлчиж байхад ээжийн хийсэн борцтой хоолны үнэр ханхийж, радиогоор нэвтрүүлэгч эмэгтэйн намуухан танил хоолой сонсогдохуйд нэг их амар амгалан намайг эзэмддэг сэн.
Тэр амар амгаланг хааяа нэг исгэрэн, хонио гэр лүү хандуулаад мориноосоо бууж, морио хөтлөн гэрийн зүг айсуй аав минь чимдэг.
Хоол хийх зуураа тугалын хүзүүвч зэхэх ээж минь олон тугалтай болохоос илүү их сүү сааж, амьтан ах дүүд өгөх сөн гэсэн бодол, өрдөн түлэх аргалын гал хоёрт жаахан халууцсан харагддаг сан. Онгорхой үүдэнд нохой маань эгээ л гэрийн нэг гишүүн шиг хэвтэх.
Хаврын урт өдрийн ажилд ядарсан гэрийнхэн маань борцны шөлөнд хөлс алдан тухална. Аав тамхиа нэг сайхан баагиулан өдрийн сонин, малын бэлчээрт уулзаж учирсан хүнээс сонссон сонинг намуухан хүүрнэж амсхийнэ.
Бүрий болж, эхний одод харагдаж, мал хот руугаа зүглэхэд ганц нялх хурга эхээ хайн майлан майлан явах нь нүдэнд харагдаж, чихэнд сонсогдох мэт. Харгана дэрсний ёроолоор шахам хараацай ч юм уу бор шувуу юм уу жижигхэн шувууд нисэх нь зөвхөн намайг л тойрон нисэх шиг.
Өвлийг давсан мал, хүний зоо тэнийсэн хаврын үдшийн ийм нэгэн дүр зураг миний ой тойнд эдүгээ ч тодхон.

Эндүүрмээр гэнээ би ээжтэйгээ

Инээх чинь хүртэл ээжээ ээж гээд
Хэлэлцээд байх юм аа
Эндүүрмээр гэнээ би ээжтэйгээ
Ивээл хайрынх нь өгөөмөртэй
Эгнэхгүй л байх даа би
Хичээх л юм даа ээжий минь гэсэн дууг аялахуйд нүд минь аяндаа нулимсаар дүүрэх юм. Алтайн уулсын шуугин урсах сүүн өнгөт голоос ус аваад, тандаа цай чанаж өгөх минь яалаа. Тэнгэрт ойрхон нутагтаа тантайгаа хамт зусах минь ч яалаа. Тэргэл саран оройд нь саатсан, тэргүүн буурал уулсынхаа цэцэгсийг хэлхэж өгөх минь яалаа. Таныхаа дуртай бүхнийг тэвэр тэврээр аваачиж өгөх минь яалаа. Орсон гарсанд тараадаг чихэр жимсийг нь таслахгүй байх минь ч яалаа. Тэр бүхнийг хийхэд юу нь хэцүү байсныг одоо ойлгохгүй юм даа ээж ээ. Тэнэг хүний ухаарал тээр хойно гэж. Энэ блог дээрээ ээжийгээ санасан сэтгэлээ дэлгэж бичихүйд өмнөх үсэгнүүд нэг бүдгэрч, нэг тодорч, нулимсан дунд минь  ирийнэ.